Sinagtala: Sa Dako ng Pahinga’t Pagtakas

Ika-26 ng Pebrero, 2017

Mula sa isang nakakapagod na namang linggo sa paaralan, sa wakas, wikend na. Makakapagpahinga na ulit ako. At sa wikend na ito, ibang pahinga ang gagawin ko. Pahingang hindi nakakulob sa apat na sulok ng aking kwarto, kung ‘di pahinga sa isang malayong lugar kasama ang pamilya ko. Tara na sa Bataan! Sa wakas!

Ajenda sa araw na ito:

·         Gumising nang maaga, kailangan bago mag ikapito ng umaga ay nakaalis na ng bahay.

·         10am – kailangan ay nasa Sinagtala na sa Orani, Bataan para sa maagang selebrasyon ng kaarawan ni Tito Danny

·         11am-11:30am – oras ng kain at kwentuhan bago mag-ikot sa lugar

·         11:30-2pm – oras ng pag-iikot at paliligo sa mga pool (maaaring pumili kung ano man ang gustong unahin)

·         2pm – umahon na at magbanlaw

·         3pm-6pm—oras muli ng kwentuhan at pag-iikot hanggang lumubog ang araw

·         6:30pm—uwian na J

Sinagtala. Kung susumahin ay ito’y isang lugar sa Orani, Bataan kung saan pwedeng tumakas mula sa pang-araw-araw na buhay. Hindi madaling bagtasin ang daan patungo rito sa kadahilanang bundok ang dadaanan mo, ngunit sa kabila ng hirap na daranasin ay “worth it” naman ito dahil sa gandang taglay ng naturang lugar. Ito’y isang lugar kung saan pwede mong ipahinga ang sarili mo’t iwanan muna sa bungad ng Sinagtala  ang mga problema mo. Ito ang lugar kung saan ka pwedeng tumakas sa mundo. Ito ang Sinagtala: Farm Resort & Adventure Park.

Ito’y isang 52 na ektaryang lupa na nasa kabundukan na may 2 infinity pool, isang malagong tila kabukiran na espasyo na may mga nagkalat na mga hayop tulad na lamang ng mga kambing at kabayo, mga tulugan at mga kubong pwedeng okupahan, at syempre, isang magandang tanawin kapag dumungaw ka mula sa iyong kinatatayuan. Tampok rin sa Sinagtala ang mga aktibidad na pwede mong subukan ngunit sinasabi ko na sa’yo ngayon, hindi ito para sa mga mahihina ang puso.

Una ay dumiretso kami sa “Duyan” residence kung saan kami lalagi sa araw na iyon. Maganda ang lugar, mataas, at nakakabighani ang tanawin kapag dumungaw ka mula sa barikada. Puro kabundukan at mga halaman ang makikita mo. Isa na agad itong magandang dahilan kung bakit dapat bumisita sa Sinagtala. Mula sa itaas ay kita ang mga infinity pool na pwedeng pagpaliguan at syempre, dama mo ang malamig na simoy ng hangin mula sa kabundukan. Pagkatapos kumain ay agad naming sinubukan ang mga paliguan. Sa kadahilanang ang araw na ito ay araw nga talaga ng pahinga, lahat kami ay nananabik nang makapagrelaks at makapagmuni-muni. Dumiretso na kami sa mga infinity pool. Dalawa ang infinity pool sa Sinagtala, at pareho itong maganda, ngunit mas maraming tao ang makikita doon sa paliguan na mas malapit sa pasukan. Mas tahimik naman ang paliguan na

malapit sa aming balkonahe, kaya doon muna kami pumunta bago subukan ang mas mataong paliguan. Malamig ang tubig, malinis ang paligid. Iyan ang mga

maiinam na deskripsyon para sa lugar. May mga upuan rin sa tabi ng paliguan kung saan pwede kang umupo o humiga’t magmuni-muni sa paligid. Tila ba’y parang nasa dalampasigan ka lamang. Masarap maligo, lalo na’t kung kasama ang buong pamilya.

Pagkatapos maligo’t magbanlaw ay nag-ikot na kami sa lugar. At sa kadahilanang ako ang nangunguna sa pag-iikot, nadaan kami sa isang tindahan ng mga makakain. J Mayroong tindahan sa loob kung saan ko natikman ang isa sa pinakamasarap na mga sorbetes na natikman ko. Ito’y sorbetes na gawa sa Gabi. Matamis siya’t malinamnam. May mga buo-buo pang Gabi na swak naman sa aking panlasa. Sa totoo lang, noong una’y nagdadalawang-isip pa akong tumikim, ngunit sa huli’y naunahan rin ako ng aking kuryosidad. Masarap naman pala. Nagtitinda rin sila ng mga sariwang bukong pwede mong ipabutas upang makuha ang katas at pabuksan upang kainin naman ang laman.

Last but not the least. Syempre hindi ako padadaig. Panghuli’y sinubukan ko at ng aking mga pinsan ang mga aktibidad sa Sinagtala na pangmalalakas lang ang loob. Sinubukan namin ang zipline at skybike. Sa zipline ay itutulak ka mula sa isang matarik na dalisdis kung saan nasa nakadapa kang position na parang lumilipad na ibon. Pangmalakasan talaga ng loob. Sa una’y nakakatakot ngunit kapag nakita mo na ang tanawin ay hindi mo na mapapansing halos limampung talampakan ka na mula sa lupa.

Ibang usapan naman ang skybike.

Ganoon naman siguro talaga. May mga tao talagang takot mahulog. Ngunit ako, takot na takot. Nanginginig ang mga binti, namamawis ang mga kamay, nahihilo mula sa kinauupuan. Hindi ko alam ang pinakadahilan kung bakit. Siguro ito’y dulot na rin ng mga susunod na mangyayari na wala namang kasiguraduhan, yung katotohanang kapag pinasok mo ang isang bagay, hindi mo alam kung lalabas ka pa bang humihinga o lalabas ka nang manhid. Ganyan ang tao, ganyan ako. Sa unang tingin ay mababakas ang ngiti sa aking mga labi. Hingang malalim, ngiti, hingang malalim, ngiti. Kaya mo ‘to. Lagi mo namang kinakaya. Ngunit sa kabilang banda’y nagdadalawang-isip nang tumuloy pa kahit wala nang atrasan. Ayan na, aandar na. Kapit kang mahigpit. Pumadyak ka lang. Kayang-kaya natin yan. Nagsisimula nang umusad ang aking mga paa, taas, baba, taas, baba, ‘wag na ‘wag kang titingin pababa. Ayokong madala sa takot. Hindi ko rin nagawa. Tumingi ako sa baba. At sa pagtingin ko sa baba’y hindi takot ang sumalubong sakin, kung ‘di ay tuwa. Ang ganda pala dito sa taas. Kahit walang kasiguraduha’y ang ganda pa rin pala. Ramdam ko ang pagiging malaya ko—ang pagiging malaya ko sa lahat ng takot at pagdadalawang-isip na pumipigil saking subukan ang mga bagay na nais kong subukan at tahakin ang mga lugar na nais kong puntahan. Dito sa ere, malaya ako. Dito sa ere, ako si Mariefe. Ako mismo ito. Ako ang may hawak ng patutunguhan ko, at ako ang may karapatang mamili kung saan ako titingin—sa taas, kung saan kasabay kong lumipad ang mga ibon sa himpapawid, sa baba kung saan isang nakakaayang kagubatan na puno ng kasiguraduhan ang nagmamasid, o sa gitna, kung saan ang tanging nakikita ko ang pagtatapos, pagtatapos na ako mismo ang magdidikta kung gaano kabilis o kabagal ang pagdating nito. Dito sa ere, malaya ako. At sa bawat padyak ng aking mga paa sa bisikletang ito, lalasapin ko ang tanawing nakahain sa ‘kin na walang takot na mahulog o matakot, sa kadahilanang sa kabila ng lahat, alam kong laging may sasalo sa akin, at iyon ang sarili ko.

Pagkatapos ng mga aktibidad sa napakasayang araw na ito, dumating na rin ang oras ng paglisan mula dito sa lugar ng pagtakas. Ngunit hindi kumpleto ang araw na ito kung walang mga litrato ang pamilya sa malaking karatula ng Sinagtala sa gitna mismo ng kanilang lugar.

                                                             

Sobrang ganda ng Sinagtala. Nais ko itong irekomenda sa mga taong gusto ng pahinga, sa mga taong pagod na, sa buhay man o sa paligid nila, at syempre, sa mga taong gusto munang tumakas katulad ko. Babalik ako, at sa pagbabalik ko’y ninanais kong babalik ako dahil sa’yo, Sinagtala. Salamat sa paghahandog ng lugar ng pahinga’t pagtakas. Nakatulong nang sobra. Hanggang sa muli.